เรื่องราวของฉัน

[kaizas]

พวกเราเป็นคนๆหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เสมอๆเราเป็นคนเขินอาย ไม่มีความมั่นใจ ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากสหายแล้วก็คนที่อยู่รอบข้าง จนเราไม่ต้องการที่จะไปสถานศึกษาหรืออกนอกบ้าน แต่ว่าบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่เหมาะสมที่สุดเพราะเหตุว่าครอบครัวมักจะว่ากล่าวและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวหลายวันเพราะเหตุว่าแม่ไปเฝ้าคุณตาที่ป่วยไข้ที่โรงหมอ พวกเราเริ่มรู้สึกว่าไม่มีใครต้องการพวกเราเลย เพียงพอถึงช่วงปิดภาคการศึกษาเราเริ่มมีอาการเหม่อ ไม่ค่อยพูด ไม่ได้พอใจคนรอบข้าง แต่ละวันพวกเราก็เล่นเพียงแค่โทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานข้าว พวกเราอยู่แบบนั้นต่อเนื่องกันเป็นเวลานาน แต่ว่าเมื่อแม่มีความคิดเห็นว่าเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็พูดว่าเราติดแต่โทรศัพท์ไม่สนใจการศึกษาเล่าเรียนถึงได้ทึ่มอยู่แบบงี้ พวกเรารู้สึกเศร้ามากมายที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมใจเราเลย เมื่อเปิดเรียนพวกเราก็ท้อสำหรับในการเรียนมากแม้กระนั้นก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจผู้ที่บูลลี่จนกระทั่งเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่เก็บงานจนกระทั่งมีความคิดว่าครบแล้ว แต่ว่าเมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงแต่ข้อเดียวเมื่ออาจารย์ถามคะแนนพวกเราบอกครูว่าได้1คะแนน พวกเราที่ธรรมดาแล้วไม่เคยถูกอาจารย์ว่ารุนแรงก็ได้โดนอาจารย์ติว่า "เธอใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" เรารู้สึกเสียใจ  กระทั่งแทบร้องแม้กระนั้นพวกเราก็เก็บความรู้สึกไว้สหายก็พากันหัวเราะพวกเรา ต่อจากนั้นเราก็ไม่รู้จักควรจะทำยังไงกับชีวิต จนถึงเดี๋ยวนี้

บทความจาก storyblogforyou]storyblogforyou[/url]